†BARTHOLOMEW
By God’s Grace
Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch
To the Plenitude of the Church
Grace, peace and mercy from the Savior Christ Born in Bethlehem
Beloved concelebrants and blessed children in the Lord,
Heaven and earth have united Through the birth of Christ. Today, God has appeared on earth, And man has ascended to heaven. (Christmas Hymn) The distance and separation between God and humanity resulting from sin has been abolished with the assumption of the entire human nature by the Only-Begotten Son and Pre-eternal Word of God. It was God’s good will – that is to say, His initiative and will – that the incarnation of His Son should abolish all such distance uniting heaven and earth, as well as creation with its Creator. During the Feast of the Entrance of the Theotokos, the Church chanted: “Today is the beginning of God’s good will and the proclamation of human salvation.” During that feast, through the dedication of the blessed Mary to the temple and her preparation there to become the bearer of the boundless God, the road was paved for the incarnate dispensation of God, which foretold our salvation. During the feast of the Annunciation, when the divine conception of the Inconceivable occurred through the Holy Spirit within the womb of the Theotokos and divine nature began to coexist with human nature in order that – as St. Athanasius the Great articulated it – “we might become deified,” the Church again chanted: “Today is the beginning of our salvation and the revelation of the pre-eternal mystery; the Son of God becomes the son of the Virgin.” Thus, the “divine good will” welcomed at the Entrance, as well as the salvation commenced and revealed at the Annunciation, are today rendered a tangible reality, as we celebrate the great and holy day of Christmas. Today, “the Word assumes flesh and dwells among us” (John 1.14), while the Angels celebrate the event, chanting: “Glory to God in the highest, and on earth peace, good will among humankind.” (Luke 2.14) With the Incarnation of the Divine Word, the salvation of the human race has already potentially occurred. For those who believe in Jesus, live in accordance with this faith, fulfilling His commandments and practicing His teaching, are thereby elevated to become the friends and participants of God! They become “partakers of divine nature” (2 Peter 1.14), gods by grace! This takes place exclusively within the Church, where we are reborn in Christ and adopted by the Father through Holy Baptism and through the holy Sacraments, as well as by cultivation of virtue in order to be filled with divine grace and the Holy Spirit, growing “to maturity, to the measure o the full stature of Christ” (Eph. 4.13) until we reach the level of saying, like St. Paul: “It is no longer I who live, but it is Christ who lives in me.” (Gal. 2.20) Those who acquire such perfection are not regarded by Christ simply as His friends or brothers, but are recognized by Him as members of His Body. This is why, from the height of the Cross, he would say to His Most Holy Mother about the Evangelist John: “Woman, here is your son,” and to John: “Here is your mother.” (John 19.26-27) Christmas, therefore, opens wide the door of human “christification” and deification by grace; and for this reason, “the entire creation rejoices in celebration and the heavens delight with us” on this day of significance and salvation.” (Hymn of December 28) With these joyful and hopeful realities before us, from the sacred See of the Ecumenical Patriarchate at the Phanar, we extend to you our fervent festive congratulations and wholehearted Patriarch wishes on this central feast of the Christian calendar. We greet all of our beloved faithful throughout the world, the beloved children of the holy Mother Church – clergy of all levels, monastics and laity, pastors and parishioners, and especially those suffering, experiencing sorrow, need or trial. May the pre-eternal Son of God – who was born in a cave and lay in a manger – who for our sake became Son of Man, render all of us worthy of his self-emptying love and of His sacred, venerable incarnate dispensation.
At the Phanar, Christmas 2009
†Bartholomew of Constantinople
Fervent supplicant for all before God
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀδελφοί συλλειτουργοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα, «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε, καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε»! (Ἰδιόμελον Λιτῆς Χριστουγέννων). Ἡ ἀπόστασις καί πόλωσις ἀνάμεσα εἰς τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον, τήν ὁποίαν εἶχεν ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, κατηργήθη μέ τήν πρόσληψιν ἀκεραίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπό τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Προαιώνιον Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατά τήν «εὐδοκίαν» τοῦ Θεοῦ, κατά τό πρῶτον δηλαδή καί ὁλόθυμον θέλημά Του, Σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ Του, καταργεῖ κάθε ἀπόστασιν, ἑνώνει τόν οὐρανόν μέ τήν γῆν καί συνάπτει τό δημιούργημα μέ τόν Δημιουργόν! «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις», ἔψαλεν ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἑορτήν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία, διά τῆς ἀφιερώσεως τῆς μακαρίας Μαρίας εἰς τόν Ναόν καί τῆς ἐκεῖ προετοιμασίας της διά νά γίνῃ χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου Θεοῦ, ἤνοιγε τόν δρόμον τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί προεκήρυττε τήν σωτηρίαν μας. «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις˙ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται», ἔψαλε πάλιν ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἑορτήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τότε πού συνετελέσθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἡ ἄσπορος σύλληψις τοῦ Ἀσυλλήπτου εἰς τήν ἁγίαν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου καί ἤρχισε νά «συνυφαίνεται», ἡ θεία μέ τή ἀνθρωπίνην φύσιν, καί ὁ Θεός ἄνθρωπος γέγονεν, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», κατά τή ἔκφρασιν τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ἡ «εὐδοκία», λοιπόν, ἡ ὁποία ἐχαιρετίσθη κατά τά Εἰσόδια, καί ἡ σωτηρία, ἡ ὁποία «ἐκεφαλαιώθη» καί ἐφανερώθη κατά τόν Εὐαγγελισμόν, σήμερον, κατά τήν μεγάλην καί ἁγίαν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, καθίσταται ἁπτή πραγματικότης! Σήμερον «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» [1] καί οἱ Ἄγγελοι ἐπανηγύρισαν τό γεγονός ψάλλοντες: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θε ῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»! [2] Μέ τήν Σάρκωσιν, τήν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου, ἤδη ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἔχει δυνάμει συντελεσθῆ. Διότι, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ πιστεύσουν εἰς τόν Ἰησοῦν, ζήσουν ζωήν σύμφωνον μέ τήν πίστιν αὐτήν, σύμφωνον μέ τάς ἐντολάς καί τήν ὅλην διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ, ὑψώνονται μέ τήν τοιαύτην θεάρεστον βιοτήν καί καθίστανται φίλοι καί κοινωνοί τοῦ Θεοῦ! Γίνονται «θείας κοινωνοί φύσεως», [3] θεοί κατά χάριν! Τοῦτο συντελεῖται ἀποκλειστικῶς μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται ἐν Χριστῷ καί υἱοθετεῖται ὑπό τοῦ Πατρός διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, καί, ἐν συνεχείᾳ διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τῆς καλλιεργείας τῆς ἀρετῆς, πληροῦται θείας χάριτος καί Πνεύματος Ἁγίου καί αὐξάνει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ», [4] μέχρις ὅτου φθάσει νά λέγῃ μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». [5] Τούς οὕτω τελειομένους ὁ Χριστός δέν τούς θεωρεῖ ἁπλῶς φίλους Του ἤ ἀδελφούς Του, ἀλλά τούς ἀναγνωρίζει ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του. Διά τοῦτο καί ἔλεγεν ἀπό τοῦ ὕψους τοῦ Σταυροῦ πρός τήν Παναγίαν Μητέρα Του περί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» καί εἰς τόν Ἰωάννην «ἰδού ἡ Μήτηρ σου». [6] Τά Χριστούγεννα, λοιπόν, ἀνοίγουν διάπλατα τήν θύραν τῆς κατά χάριν χριστοποιήσεως καί θεοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου, καί ἕνεκα τούτου ἀκριβῶς «ἄγει ἑορτήν, ἐν χαρᾷ πᾶσα ἡ κτίσις, καί οἱ οὐρανοί σύν ἡμῖν ἀγαλλιῶνται» κατά τήν εὔσημον καί σωτήριον αὐτήν ἡμέραν! [7] Μέ αὐτά τά χαρμόσυνα καί ἐλπιδοφόρα δεδομένα εἰς χεῖρας, ἀπευθύνομεν, ἀπό τῆς ἐν Φαναρίῳ καθηγιασμένης καθέδρας τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θερμά ἑόρτια συγχαρητήρια καί ἐγκαρδίους Πατριαρχικάς εὐχάς ἐπί τῇ «μητροπόλει τῶν ἑορτῶν» πρός ἅπαντα τά ἀνά τόν κόσμον προσφιλῆ καί ἐπιπόθητα τέκνα τῆς ἁγιωτάτης Μητρός Ἐκκλησίας, κληρικούς παντός βαθμοῦ, μονάζοντας καί λαϊκούς, ἄρχοντας καί ἀρχομένους, μικρούς καί μεγάλους, μάλιστα δέ πρός τούς ἐμπεριστάτους, τούς ἐν θλίψει, ἀνάγκῃ καί δοκιμασίᾳ εὑρισκομένους. Εἴθε, ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς προαιώνιος Υἱός τοῦ Θεοῦ καί χάριν ἡμῶν Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, να καταστήσῃ πάντας ἡμᾶς ἀξίους τῆς κενωτικῆς ἀγάπης καί τῆς ἁγίας καί προσκυνητικῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του!
Φανάριον, Χριστούγεννα βθ΄
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
To the Very Reverend and Reverend Clergy, Monastics, and Faithful of The Orthodox Church in America
Dear Brothers and Sisters in Christ,
Christ is Born! Glorify Him!
We rejoice in the coming of the Savior, the Advent of the Son of God into this broken world. His Nativity anticipates and prefigures His Second and Glorious Coming again in the flesh, not clothed in the swaddling bands of humility, for but a few years; but in the radiant vesture of the Kingdom to reign forever. For us Orthodox Christians, the Nativity of Christ is the Winter Pascha, and our celebration is rooted in the liturgical life of the Church; the world's "Xmas" hymns go on and on, oblivious, rather intentionally, to the point of the celebration. While we enjoy the worldly celebration, the family time, the gifts and giving, these are empty if we miss the central celebration itself: the services of the Nativity, culminating in receiving the Holy Mysteries. We can have Christmas without the Nativity, as does the world; but for Christians the Feast of the Nativity is Christmas! We pray and fast to prepare ourselves for forty days before Christmas not only to be obedient to the Church, but to prepare ourselves to receive the Mystery of Communion. Will this Christmas be unto salvation, discerning and receiving His Body--that same Body born of Mary and laid in the Manger, the Son of God who has taken flesh and likened himself to us, so that He might liken us to Himself? Or do we judge ourselves, unaware or oblivious to the Mystery of Christ's assumption of our nature. We pray and fast to open our spiritual eyes, so that we can see Christ, discern Christ, know Christ--not just as a historical figure who taught nice things, but as God who has come and will come again. The traditional Christmas carols talk about Baby Jesus lying in the manger. Let us contemplate this mystery during this season, a mystery that at that time only His Mother really understood: that this little infant, no different than any other, would become the Savior of the world, and redeem mankind, indeed all of creation, from death. What infinite potential, the potential of a man fulfilling the Divine Likeness, and manifesting God in His flesh, was invested in that little child. Who would have thought that a child born in the most destitute poverty and anonymity would become the criterion of judgment for the whole world? We can also contemplate this same mystery in the life of every child. Who knows what the destiny of that child will be? Who can tell if he or she will become a point of hope for the whole world? That same infinite potential, the potential for deification, the potential for a life transfigured by God, the potential for a life that will bring joy and peace, or beget such a child? The Feast of the Nativity is not only the contemplation of God taking human flesh. It is also the great celebration of humanity, that God so loved as to become one of us, that through that One, joy and peace and salvation may be given to the whole world. Let us treasure the life of every child, who is the image of Christ born of the Virgin, and remember the great calling which he or she, and each of us, has in God. Let us also remember that the ultimate fulfillment of that calling is found in the transformation of our very flesh, in which God became incarnate, that having become man for our sake, He enables us to partake of His Divinity on that glorious day of His coming again in the flesh.
With love in the Newborn Lord,
+JONAH
Archbishop of Washington
Metropolitan of All America and Canada
Архипастырям, пастырям, монашествующим и всем верным чадам Православной Церкви в Америке.
Дорогие братия и сестры во Христе,
Христос рождается! Славите Его!
Мы радуемся явлению Спасителя, пришествию в этот поврежденный мир Сына Божия. Его Рождество является предчувствием и предвосхищением Его Второго и славного Пришествия во плоти, когда Он придет не повитый в пелены смирения, но облаченный в сияющие царские одеяния, дабы господствовать вечно. Для нас православных христиан Рождество Христово - это Зимняя Пасха. Наше празднование коренится в литургической жизни Церкви. Люди поют светские Рождественские песни, не замечая, может быть и умышленно, самого праздника. Несмотря на то, что мы радостно справляем светскую часть праздника, проводим время с семьей, дарим и получаем подарки, это все может оказаться впустую, если мы упустим из внимания центральный момент праздника - рождественские службы, кульминацией который является приобщение Святым Христовым Тайнам. Может быть Рождество без Рождества Христова, как мы видим сегодня в мире, и только для христиан праздник Рождества Христова - это всегда полнота. Мы молимся и постимся в течении сорока дней перед Рождеством, не только из-за послушания Церкви, но и готовя себя к принятию Тела и Крови Господней. Будет ли Рождество ко спасению для нас, взыскующих и принимающих его Тело - то же Тело, которое было рождено Марией и положено в яслях, Тело Сына Божия, принявшего плоть и уподобившегося нам? Уподобит ли Он нас Себе? Или мы осудили сами себя, не зная или забывая Тайну Христа, принявшего нашу природу. Мы молимся и постимся, чтобы открылись наши духовные очи, так чтобы мы смогли увидеть Христа, познать Христа, не только как историческую личность, учившую благому, но, как Бога, Который пришел и явится еще раз в конце мира.Традиционные рождественские песнопения говорят нам о Младенце Иисусе, лежащем в яслях. Давайте созерцать эту тайну, которую в то время действительно понимала только Его Мать: что этот маленький ребенок, ничем не отличающийся от любого другого, станет Спасителем мира, и спасет человечество, по сути все создание, от смерти. Какая безграничная возможность, возможность человека осуществить Богоподобие, и являть Бога в Его плоти, была вложена в этого маленького ребенка. Кто бы мог подумать, что ребенок, родившийся в крайней бедности и безвестности станет мерилом суда надо всем миром? Мы также можем созерцать эту же тайну в жизнь каждого ребенка. Кто знает, какая судьба ожидает того или иного ребенка? Кто может сказать, станет ли он или она надеждой для всего мира? Та же бесконечная возможность, возможность обожения, возможность преображения жизни Богом, возможность для жизни, приносящей радость и мир, есть в рождении каждого ребенка? Праздник Рождества Христова это не только созерцание Бога принимающего человеческую плоть. Это великое торжество человечества: Бог так возлюбил нас, что стал одним из нас, тем самым дав радость, мир и спасение всему миру. Давайте хранить как сокровище жизнь каждого ребенка, который есть образ Христа, родившегося от Девы, и помнить о призвании Божием, которое мы все имеем. Давайте также помнить, что исполнением этого призыва должно стать преображение нашей плоти, в которой Бог воплотился, став человеком ради нас, которое Он даст нам вкусить в славный день Его Второго Пришествия в плоти.
С любовью в Новорожденном Господе,
+ИОНА
Архиепископ Вашингтонский
митрополит всея Америки и Канады.
Aux très révérends et, révérends clercs, moines et fidèles de l’Église Orthodoxe en Amérique
Chers frères et soeurs en Christ,
Le Christ est né! Rendez-Lui gloire!
Nous nous réjouissons de la venue du Sauveur, de l’avent du Fils de Dieu dans ce monde blessé. Sa Nativité anticipe et préfigure Son second et glorieux retour en Sa chair, non pas enveloppé dans les langes de l’humilité, et cela que pour quelques années seulement, mais revêtu de la rayonnante gloire du Royaume afin de régner pour toujours. Pour nous, chrétiens orthodoxes, la Nativité du Christ est la Pâque d’hiver, et sa célébration est enracinée dans la vie liturgique de l’Église. Les cantiques de Noël de notre monde résonnent sans cesse, inconscients, et cela, plutôt intentionnellement, du sens véritable de la fête. Si nous profitons des fêtes séculaires, du temps en famille, des étrennes et des cadeaux, ces choses demeureront vaines si nous négligeons le centre de la célébration Lui-même : les offices de la Nativité, avec le point culminant de la participation aux Saints Mystères. On peut avoir Noël sans la Nativité, mais pour les chrétiens, la fête de la Nativité c’est Noël. Nous prions et jeûnons pendant quarante jours avant Noël pour nous préparer, non seulement pour être obéissants à l’Église, mais pour nous préparer à recevoir le Mystère de la communion. Ce Noël sera-t-il pour notre salut, en discernant et en recevant Son Corps – ce même Corps, né de Marie et qui a été déposé dans la crèche, le Fils de Dieu incarné et qui est devenu semblable à nous afin que nous aussi devenions comme Lui? Ou bien nous jugeons-nous nous-mêmes, ignorants ou inconscient du Mystère de l’appropriation de notre nature par le Christ? Nous prions et nous jeûnons afin d’ouvrir nos yeux spirituels, pour pouvoir voir le Christ, pour discerner le Christ, pour connaître le Christ – non pas comme un être historique qui a enseigné de bonnes choses, mais plutôt comme Dieu qui est venu et qui reviendra. Les cantiques traditionnels de Noël parlent d’un bébé Jésus étendu dans la crèche. Contemplons ce mystère en cette période de l’année, ce mystère qui à cette époque, n’avait été compris que par Sa Mère : que ce petit enfant, si différent de tous les autres, deviendrait le Sauveur du monde, le Rédempteur de l’humanité, véritablement de toute la création, le libérateur de la mort. Quelle possibilité infinie, la possibilité pour l’homme d’assumer la divine ressemblance, et de manifester Dieu en la chair, a été investie en cet enfant né dans la misère, la pauvreté et l’anonymat et qui deviendrait le critère pour le jugement du monde entier. Nous pouvons aussi contempler ce mystère dans la vie de chaque enfant. Qui peut dire ce que sera le destin de chacun d’eux? Qui peut dire s’il deviendra le point d’espoir du monde entier? Ce même potentiel infini, le potentiel de déification, le potentiel d’une vie transfigurée par Dieu, le potentiel d’une vie qui apportera la joie et la paix ou bien le potentiel d’engendrer un tel enfant? La fête de la Nativité ne se limite pas à la contemplation de Dieu prenant chair. C’est aussi la grande célébration de l’humanité que Dieu a tant aimé le monde qu’Il soit devenu un de nous, afin que soit donné par celui-ci, la joie, la paix et le salut au monde entier. Conservons précieusement la vie de chaque enfant, qui est à l’image du Christ, né de la Vierge, et souvenons-nous du grand appel que chacun d’eux et chacun d’entre nous a en Dieu. N’oublions pas aussi que l’accomplissement ultime de cet appel se trouve dans la transformation de notre propre chair, en laquelle Dieu s’est incarné. Devenu homme pour notre salut, Il nous accorde de partager Sa divinité en ce jour glorieux de Sa seconde venue dans Sa chair.
Dans l’amour du Seigneur nouveau-né,
+JONAH
Archevêque de Washington
Métropolite de toute l’Amérique et du Canada
Estimados Hermanos y Hermanas en Cristo,
¡Cristo ha nacido! ¡Glorifíquenlo!
Nosotros gozamos en la venida del Señor, el Advenimiento del Hijo de Dios en este mundo decaído. Su Natividad anticipa y prefigura Su segunda y gloriosa venida en el cuerpo otra vez, no vestido con bandas de humildad, por unos cortos años; pero en la vestidura luminosa del reino para gobernar eternamente. Para nosotros los Cristianos Ortodoxos, la Natividad de Cristo es la Pascua de invierno, y nuestra celebración tiene raíz en la vida litúrgica de la Iglesia; los himnos navideños del mundo continúan, sin darse cuenta, aun un poco intencional, del punto de la celebración. Mientras disfrutamos la fiesta mundana, el tiempo con familia, los regalos y dando más, estos son vacíos si se nos escapa la celebración principal: los servicios de Natividad, culminando en recibiendo los Santos Dones. ¡Podemos celebrar Navidad sin la Natividad, como lo hace el mundo; pero para Cristianos la fiesta de Natividad es Navidad! Oramos y Ayunamos para prepararnos por cuarenta días antes de Navidad no solo para ser obediente a la Iglesia, pero a la vez para recibir el Misterio de la Comunión. ¿Será esta Navidad para nuestra salvación, discerniendo y recibiendo Su Cuerpo-ese mismo cuerpo nacido de Maria y acostado en el pesebre, el Hijo de Dios tomando cuerpo para parecer a nosotros, para que nosotros parezcamos a El? O nos juzgamos a nosotros mismos, sin tener idea o estando olvidadizo del Misterio de Cristo tomando nuestra naturaleza. Oramos y ayunamos para abrir nuestros ojos espirituales, para poder ver a Cristo, discernir a Cristo, conocer a Cristo-no solo como una figura histórica que nos enseño algo bueno, pero como Dios quien vino y vendrá de nuevo. Los cantos navideños tradicionales hablan del niño Jesús en el pesebre. Vamos a contemplar este misterio durante esta temporada, que solo Su Madre entendió en ese tiempo: que este infantillo, no diferente que cualquier otro, se volverá el Salvador del mundo, para redimir a la humanidad, en verdad a toda la creación, de la muerte. Que infinidad de posibilidad tan enorme, la posibilidad de un hombre cumpliendo la Semejanza Divina, y manifestando a Dios en Su cuerpo, esto fue invertido en este niñito. ¿Quien hubiese pensado que un niño nacido en la pobreza más destituida y anónimo se convertirá en el criterio para juzgar el mundo entero? Podemos también contemplar este mismo misterio en la vida de cada niño. ¿Quien conoce el destino que será ese niño? ¿Quien sabe si ese niño o niña será un punto de esperanza para el mundo entero? ¿Esa misma posibilidad eterna, la posibilidad de ser deificado, la posibilidad de tener una vida transformada por Dios, la posibilidad de tener una vida que traiga paz y alegría, o de tener a tal niño? La Fiesta de la Natividad no solo es la contemplación de Dios tomando cuerpo humano. También es la gran celebración de la humanidad, cual Dios amo tanto como para volverse uno de nosotros, que por medio de ese Uno alegría y paz y salvación sean dado al mundo entero. Vamos a valorar la vida de cada niño, como imagen de Cristo nacido de la Virgen, y recordar el gran llamado que el o ella, y cada uno de nosotros, tenemos en Dios. Recordémonos también que el cumplimiento máximo de este llamado se encuentra en la transformación de nuestro cuerpo, en el cual Dios se encarno, que al volverse hombre por nosotros, El nos permite participar de Su Divinidad en ese día glorioso de Su venida otra vez en el cuerpo.
Con todo amor en el recién nacido Dios
+JONÁS
Arzobispo de Washington
Metropolitano de toda América y Canadá
December 25, 2009
The Nativity of Christ
We have beheld His glory, glory as of the only begotten Son of the Father . John 1:14
To the Most Reverend Hierarchs, the Reverend Priests and Deacons, the Monks and Nuns, the Presidents and Members of the Parish Councils of the Greek Orthodox Communities, the Distinguished Archons of the Ecumenical Patriarchate, the Day, Afternoon, and Church Schools, the Philoptochos Sisterhoods, the Youth, the Hellenic Organizations, and the entire Greek Orthodox Family in America
Beloved Brothers and Sisters in Christ,
On this holy feast of the Nativity of our Lord Jesus Christ, we gather in joyous celebration of the One who gives us rebirth and new life. We offer praise to God for His abundant grace and for His divine plan for our redemption and salvation. We do this in a manner that is filled with beauty, honor and glory, as this is what is due to the commemoration of a uniquely miraculous and wonderful event by which God became man and dwelt among us. Through our celebration of the Nativity of Christ, our souls and minds are directed to contemplate the glory of His Incarnation. We hear and sing of this in the hymns of the feast. We read the passages from the Holy Scriptures that tell of the angels giving glory to God in the highest and of the shepherds returning to their flocks glorifying and praising God for all that they had heard and seen (Luke 2:14, 20). This glory of the Incarnation revealed in the Nativity of Christ continued throughout His life and ministry as He took upon himself the challenges of our human condition. His life in communion with God and humanity was an exaltation of what human life was intended to be. Christ by word and deed showed that the chains of sin could be broken and the permanency of death overcome. Through faith in Him and the salvation offered, we could know and experience a blessed life of peace and joy forever. Further, the glory of the Incarnation was revealed through our Lord's message of grace and truth. This was not a message that was dependent on the glory and might of military victory. It was not associated with the earthly glory of political power. The glory of the Incarnation was revealed through His love for us and through the Gospel of truth. He proclaimed, " I have come that they might have life, and that they might have it more abundantly " (John 10:10). In grace and truth He offered to us the love of God. Into a world that was marred by animosity, greed, and pride, He brought a beautiful and enduring witness of divine love; and into a world burdened by deceit and vain pursuits, He proclaimed the truth and nature of our creation, our being, and our relationship with God. Finally, the glory of the Incarnation is revealed in the transforming power of Jesus' presence. What was lost in the Fall of Adam and Eve is found in His Incarnation and its amazing consequences. Through His appearance among us, our Lord leads us out of the darkness of evil and into the uncreated light of eternal truth. As He dwells with us, He effects our transformation from sin to holiness . As the Good Shepherd, He guides us from despair to hope . As the Incarnate Word of God, He shows us the way to overcome our alienation so that we might live in full and eternal communion with Him. As our Master, He leads us out of the wilderness and into paradise.
Beloved Brothers and Sisters,
On the day of our Lord's birth, the glory of His Incarnation was revealed to all of those who were blessed to witness this unique and transcendent act of God's love. In our commemoration of this holy day, may we all bear witness to the glory of the Incarnation through the witness of what our Lord has done for us and by His loving and saving presence in our midst. May our thoughts and words express the glory and honor that belongs to the One who became flesh and dwelt among us (John 1:14). And may our experience of the glory of His Incarnation lead us to tell everyone of what we have seen and heard so that all will come and worship Him.
With paternal love in Christ,
† DEMETRIOS
Archbishop of America
25 Δεκεμβρίου 2009
Χριστούγεννα
Ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά Πατρός Ἰωάν. 1:14
Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους, τούς Μοναχούς καί Μοναχές, τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα, τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,
Σ' αὐτή τήν ἁγία Ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, συγκεντρωνόμεθα γιά νά γιορτάσουμε χαρμόσυνα τήν Ἐνανθρώπηση Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀναγεννᾶ καί μᾶς δίδει νέα ζωή. Δοξάζουμε τόν Θεό γιά τήν ἄφθονη χάρη καί τό θεϊκό σχέδιό Του μέ σκοπό τήν λύτρωση καί τή σωτηρία μας. Γιορτάζουμε μέ ἕνα τρόπο πλήρη ὀμορφιᾶς, τιμῆς καί δόξης ὅπως ἁρμόζει στόν ἑορτασμό ἑνός μοναδικά θαυμαστοῦ καί ὑπερόχου γεγονότος μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Θεός ἔλαβε σάρκα καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν (Ἰωάν. 1:14). Μέ τόν ἑορτασμό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ψυχή καί ἡ διάνοιά μας ὁδηγοῦνται σέ θεώρηση τῆς δόξης τῆς Σαρκώσεώς Του. Ἀκοῦμε καί ψάλλουμε γιά τό γεγονός τῆς Σαρκώσεως στούς ὕμνους τῆς Ἑορτῆς. Διαβάζουμε τά κείμενα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τά ὁποῖα μᾶς ὁμιλοῦν γιά τούς ἀγγέλους πού τραγουδοῦν τό δόξᾳ ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί τούς βοσκούς οἱ ὁποῖοι ἐπιστρέφουν στά κοπάδια τους δοξάζοντες καί αἰνοῦντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον (Λουκ. 2:14, 20). Ἡ δόξα τοῦ γεγονότος τῆς Σαρκώσεως ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ συνεχίσθηκε καθ' ὅλη τή διάρκεια τοῦ ἐπιγείου βίου καί τῆς διακονίας Του καθώς ἐπωμίσθηκε τίς προκλήσεις τῆς ἀνθρωπίνης καταστάσεώς μας. Ἡ ζωή Του σέ κοινωνία μέ τόν Θεό καί τήν ἀνθρωπότητα ἀπετέλεσε ὕμνο γιά τόν πραγματικό προορισμό τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Ὁ Χριστός διά λόγων καί πράξεων ἀπέδειξε ὅτι οἱ ἁλυσίδες τῆς ἁμαρτίας μποροῦσαν νά συντριβοῦν καί ὁ θάνατος νά ὑπερνικηθῇ. Μέσῳ τῆς πίστεως στόν Χριστό καί τῆς σωτηρίας πού Ἐκεῖνος προσφέρει μποροῦμε νά γνωρίζουμε καί νά βιώνουμε γιά πάντα μία εὐτυχισμένη ζωή εἰρήνης καί χαρᾶς. Ἐπίσης, ἡ δόξα τῆς Σαρκώσεως ἀποκαλύφθηκε μέ τό μήνυμα τοῦ Κυρίου μας περί χάριτος καί ἀληθείας. Αὐτό τό μήνυμα δέν ἐξηρτᾶτο ἀπό τή δόξα καί τήν ἰσχύ στρατιωτικῆς νίκης. Δέν συσχετίζετο μέ τή γήινη δόξα πολιτικῆς δυνάμεως. Ἡ δόξα τῆς Σαρκώσεως ἀποκαλύφθηκε μέσῳ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς καί μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀληθείας. Διεκήρυξε: ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσιν καί περισσόν ἔχωσιν (Ἰωάν. 10:10). Διά τῆς χάριτος καί τῆς ἀληθείας μᾶς προσέφερε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέσα σ' ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος εἶχε φθαρεῖ ἀπό ἐχθρότητα, πλεονεξία καί ἀλαζονεία, ἔφερε μία ὡραία καί διαρκῆ μαρτυρία θεϊκῆς ἀγάπης. Καί μέσα σ' ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος ἐμαστίζετο ἀπό ἀπάτη καί κενές ἐπιδιώξεις, Ἐκεῖνος διεκήρυξε τήν ἀλήθεια καί τή φύση τῆς δημιουργίας μας, τῆς ὑποστάσεώς μας καί τῆς σχέσεώς μας μέ τόν Θεό.Τέλος, ἡ δόξα τῆς Σαρκώσεως ἀποκαλύπτεται στή μεταμορφωτική δύναμη τῆς παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτό πού χάθηκε στήν Πτώση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἀνακαλύπτεται στή Σάρκωσή Του καί τίς θαυμάσιες συνέπειές της. Διά τῆς παρουσίας Του ἀνάμεσά μας, ὁ Κύριός μας μᾶς κατευθύνει ἔξω ἀπό τό σκότος τοῦ κακοῦ καί μᾶς εἰσάγει μέσα στό ἄκτιστο φῶς τῆς αἰωνίου ἀληθείας. Καθώς κατοικεῖ ἀνάμεσά μας, προκαλεῖ τήν μεταμόρφωσή μας ἀπό τήν κατάσταση ἁμαρτίας στήν κατάσταση ἁγιότητος. Ὡς Καλός Ποιμένας, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τήν ἀπελπισία στήν ἐλπίδα. Ὡς Σαρκωθείς Λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς ὑποδεικνύει τήν ὁδό γιά νά ὑπερνικήσουμε τήν ἀλλοτρίωσή μας ἔτσι ὥστε νά μπορέσουμε νά ζήσουμε τή ζωή μας σέ πλήρη καί αἰώνια κοινωνία μαζί Του. Ὡς Κύριός μας, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τήν ἔρημο στόν παράδεισο.
Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές,
Τήν ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας, ἡ δόξα τῆς Σαρκώσεώς Του ἀποκαλύφθηκε σέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐλογία νά γίνουν μάρτυρες τῆς μοναδικῆς καί ὑπερβατικῆς πράξεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Στόν ἑορτασμό αὐτῆς τῆς ἁγίας ἡμέρας, ἄς προσφέρουμε ὅλοι μαρτυρία τῆς δόξης τῆς Σαρκώσεως μέσῳ τῆς διακηρύξεως τῶν ὅσων ἔχει κάνει ὁ Κύριός μας γιά μᾶς μέσῳ τῆς εὐσπλαγχνικῆς καί λυτρωτικῆς παρουσίας Του ἀνάμεσά μας. Εἴθε οἱ σκέψεις καί οἱ λόγοι μας νά ἐκφράσουν τήν δόξα καί τήν τιμή ἡ ὁποία ἁρμόζει σ' Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν (Ἰωάν. 1:14). Καί εἴθε ἡ ἐμπειρία μας τῆς δόξης τῆς Σαρκώσεώς Του νά μᾶς ὁδηγήσῃ στό νά μοιρασθοῦμε μέ ὅλους αὐτό τό ὁποῖο εἴδαμε καί ἀκούσαμε ἔτσι ὥστε ὅλοι νά ἔλθουν εἰς προσκύνησίν Του καί λατρείαν Του.
Μετά πατρικῆς ἐν Χριστῷ
Σαρκωθέντι ἀγάπης,
† ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος